Όλοι έχουμε κακές και καλές μέρες όσον αφορά τη διάθεσή μας οι οποίες συχνά επηρεάζουν και τον τρόπο που τρώμε. Είτε είναι λόγω δυσάρεστων συναισθημάτων (ανία, άγχος, στενοχώρια) είτε λόγω ευχάριστων (χαρά, ενθουσιασμός, γιορτινή ατμόσφαιρα) το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές φορές καταλήγουμε να παρατρώμε για συναισθηματικούς λόγους. Τα παραπάνω, όταν συμβαίνουν πού και πού, εντάσσονται στα πλαίσια της φυσιολογικής διατροφής. Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας;

Σε πρώτη φάση είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις συναισθηματικές καταστάσεις που μας κάνουν να τρώμε όταν δεν πεινάμε. Επίσης καλό είναι να μάθουμε να διακρίνουμε την πραγματική πείνα από τη λεγόμενη «συναισθηματική πείνα». Η πραγματική πείνα εμφανίζεται αρκετές ώρες μετά από ένα γεύμα – όταν αυτό είναι επαρκές και έχουμε πράγματι χορτάσει- και αυξάνεται σταδιακά καθώς περνάει η ώρα. Αντίθετα, η συναισθηματική πείνα εμφανίζεται ξαφνικά και ανεξάρτητα από το πόση ώρα πριν φάγαμε. Μάλιστα, υπάρχει το συναίσθημα ότι πρέπει επειγόντως να φάμε, δηλαδή μια βιασύνη που δεν υπάρχει στην πραγματική πείνα. Ακόμη, όταν πραγματικά πεινάμε, νιώθουμε απλά την ανάγκη να φάμε, χωρίς εμμονή για ένα συγκεκριμένο τρόφιμο. Από την άλλη, όταν τρώμε για συναισθηματικούς λόγους, συνήθως η επιθυμία επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα τρόφιμα π.χ. γλυκά και άλλα λιπαρά τρόφιμα. Τέλος, μια ακόμη σημαντική διαφορά είναι ότι τρώγοντας ανταποκρινόμενοι στην πείνα είναι εύκολο να σταματήσουμε όταν χορτάσουμε και τελειώνοντας το φαγητό νιώθουμε ικανοποιημένοι. Αντίθετα, τρώγοντας για συναισθηματικούς λόγους συχνά είναι δύσκολο να σταματήσουμε και το αίσθημα της «πείνας» επιμένει. Μάλιστα, όταν τελικά σταματήσουμε, συνήθως αναπτύσσονται αρνητικά συναισθήματα όπως δυσφορία ή ενοχές.

Η συναισθηματική υπερφαγία όταν γίνεται συνήθεια, έχει αρνητικές συνέπειες για το άτομο αφού συχνά οδηγεί σε αύξηση του βάρους αλλά και σε περαιτέρω ψυχολογικές μεταπτώσεις. Για να την αντιμετωπίσουμε, καλό είναι σε πρώτη φάση να αναγνωρίσουμε πότε και για ποιους λόγους μας συμβαίνει αυτό. Ποιες ώρες της ημέρας και ποια τρόφιμα επιλέγουμε να καταναλώσουμε; Αφού εντοπίσουμε ποιο συναίσθημα μας οδηγεί στο να φάμε, μπορούμε να αναζητήσουμε λύσεις για αυτό: αν πλήττουμε μπορούμε να κάνουμε μια ευχάριστη δραστηριότητα, αν έχουμε ένα πρόβλημα, μπορούμε να μιλήσουμε με ένα φίλο, αν πράγματι πεινάμε μπορούμε να φάμε. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να θυμόμαστε ότι το φαγητό δε μπορεί να μας λύσει κάποιο πρόβλημα παρά μόνο της πραγματικής – βιολογικής πείνας.

Με άλλα λόγια, η «λιγούρα» δηλώνει την ανάγκη μας να «γευτούμε» διότι συνήθως νιώθουμε μια ψυχολογική στέρηση και καταφεύγουμε στο φαγητό. Φαίνεται πως η υπερκατανάλωση φαγητού ναρκώνει τα δυσάρεστα συναισθήματα. Έτσι, την επόμενη φορά που θα αποφασίσετε να φάτε ένα κομμάτι τούρτα, δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας να σκεφτεί αν πραγματικά πεινάει. Πιθανώς να ανακαλύψετε ότι το σώμα σας στέλνει σήματα που εσείς αγνοείτε και πρέπει να στραφείτε σε άλλες επιλογές αντί για το φαγητό.

Ο όρος «αποτοξίνωση» είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στο χώρο της βιομηχανίας της δίαιτας. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να «αποτοξινωθούν» ή να χάσουν βάρος εφαρμόζοντας για λίγες ή περισσότερες μέρες είτε πλήρη νηστεία είτε κατανάλωση μόνο φρούτων και λαχανικών. Η υποτιθέμενη λογική πίσω από αυτό είναι ότι πρέπει κάθε τόσο να καθαρίζουμε το σώμα από τα τοξικά απόβλητα που συσσωρεύονται. Δελεαστική φαντάζει αυτή η ιδέα κυρίως μετά από ένα διάστημα όπου έχουμε υπερκαταναλώσει φαγητό π.χ. μετά τις γιορτές. Ας δούμε όμως τι από αυτά μπορεί να έχει νόημα.

Καταρχάς ο όρος «τοξίνη» είναι αυθαίρετος και χρησιμοποιείται από τους υπέρμαχους της αποτοξίνωσης για εντυπωσιασμό. Οποιαδήποτε ουσία σε ποσότητα πέραν αυτής που μπορεί να αντέξει ο οργανισμός μπορεί να έχει συμπτώματα τοξικότητας, ακόμα και ουσίες με κοινώς αποδεκτή ευεργετική δράση π.χ. η βιταμίνη Α. Η «αποτοξίνωση» ως όρος έχει νόημα να χρησιμοποιείται μόνο όταν πρόκειται για καταστάσεις όπως η διακοπή χρήσης ναρκωτικών κ.α.

Στην πραγματικότητα, αν πράγματι το σώμα συσσώρευε τοξίνες τότε θα αρρωσταίναμε. Η ιδέα της αποτοξίνωσης είναι παράλογη και χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο. Αντιθέτως, οργανισμός είναι σε θέση να αποβάλλει τις επιβλαβείς ουσίες μέσω του ήπατος και των νεφρών (ούρα, κόπρανα). Όταν κάποιος στερεί στον οργανισμό του την απαραίτητη ενέργεια για να επιβιώσει και να επιτελέσει τις λειτουργίες του, τότε παράγονται χημικές ουσίες που ονομάζονται «κετόνες». Η συσσώρευση αυτών στο αίμα, προκαλεί ναυτία, αφυδάτωση, αδυναμία και ευερεθιστότητα. Επίσης, η μακροπρόθεσμη στέρηση του οργανισμού σε πρωτεΐνες από τη διατροφή προκαλεί την αποδόμηση των σωματικών πρωτεϊνών (κυρίως από τους μυς) και μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το ανοσοποιητικό σύστημα.

Ακόμη, η απώλεια βάρους που προκαλείται από τις δίαιτες αποτοξίνωσης συμβαίνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και προέρχεται από την απώλεια υγρών, γλυκογόνου (οι αποθήκες των υδατανθράκων στο σώμα) και μυϊκών πρωτεϊνών και όχι από την απώλεια λίπους, που είναι το επιθυμητό. Έτσι, μετά τη λήξη της «αποτοξίνωσης» όλα τα παραπάνω επιστρέφουν στα φυσιολογικά- προηγούμενα επίπεδα όπως και το βάρος. Επίσης, το αίσθημα κόπωσης που προκαλείται από την παρατεταμένη στέρηση τροφής δημιουργεί αδυναμίας εκτέλεσης οποιασδήποτε οργανωμένης φυσικής δραστηριότητας, μιας σημαντικής παραμέτρου στη διαχείριση του βάρους.

Επιπλέον, συχνά σε αυτού του τύπου τις δίαιτες συστήνεται τα άτομα να απέχουν από συγκεκριμένες ομάδες τροφίμων όπως τα γαλακτοκομικά ή το κρέας. Κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα είναι περιττό ή/ και επιζήμιο αφού τα τρόφιμα αυτά μας παρέχουν πληθώρα θρεπτικών συστατικών. Ακόμη, συχνά συστήνεται η βρώση μόνο φρούτων και λαχανικών. Καλό είναι να αναγνωρίζουμε την αξία τους αλλά να μην χωρίζουμε τα τρόφιμα σε «καλά» και «κακά».

Συμπερασματικά, η αποτοξίνωση ως διατροφικό πλάνο είναι περισσότερο ένας εμπορικός μύθος παρά πραγματικότητα. Στις περιπτώσεις που νιώθετε πως έχετε υπερβεί κάποια όρια με το φαγητό, απλά διαχωρίστε τις έννοιες στο μυαλό σας: αυτό που έχετε υπερκαταναλώσει είναι θερμίδες και όχι τοξίνες. Επομένως, για να φροντίσετε τη διατροφή σας και ίσως να ξεφορτωθείτε τις τύψεις σας, περιορίστε τις θερμίδες που προσλαμβάνετε για ένα διάστημα και υιοθετήστε τις αρχές της ισορροπημένης διατροφής. Αυτό συνήθως είναι αρκετό.

Το γρήγορο και εύκολο αδυνάτισμα αποτελεί για πολλούς μεγάλο δέλεαρ και κυρίως γι’ αυτούς που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ουσιαστικές και μακροπρόθεσμες αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Σε αυτούς συνήθως απευθύνονται διάφορες «ανορθόδοξες» δίαιτες αδυνατίσματος που συνήθως έχουν ως αποτέλεσμα γρήγορη επαναφορά του βάρους, αίσθημα αποτυχίας, αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και φυσικά σπατάλη χρημάτων. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από τις κατηγορίες αυτών των διαιτών και πού βασίζεται η κάθε μία:

Δίαιτες με μαγικά τρόφιμα π.χ. «του γκρέιπφρουτ», «της λαχανόσουπας»: Αυτές οι μέθοδοι αποδίδουν ιδιότητες καύσης του σωματικού λίπους σε συγκεκριμένα τρόφιμα και προτείνουν συχνή κατανάλωσή τους έως και μονοφαγία με αυτά. Στην πραγματικότητα κανένα τρόφιμο δεν έχει λιπολυτικές ιδιότητες. Δίαιτες αυτού του τύπου στερούν την ποικιλία και την επάρκεια στη διατροφή καθώς τρώγοντας μόνο από αυτά το άτομο στερείται πολλών θρεπτικών συστατικών από άλλα τρόφιμα. Το αδυνάτισμα έρχεται ως συνέπεια της μειωμένης θερμιδικής πρόσληψης λόγω αποκλεισμού ομάδων τροφίμων και λόγω της απέχθειας που αναπτύσσεται στα εν λόγω «μαγικά» τρόφιμα με αποτέλεσμα το άτομο να τρώει όλο και λιγότερο.

Δίαιτες χαμηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες και υψηλής περιεκτικότητα πρωτεΐνης: Από τις πρώτες και πιο γνωστές είναι η «δίαιτα Attkins». Παρέχουν αρχικά μέχρι 20 γραμμάρια υδατανθράκων και στη συνέχεια μέχρι 50 ενώ, ενδεικτικά, με βάση τα πρότυπα τη μεσογειακής διατροφής, μια δίαιτα 2000 θερμίδων περιλαμβάνει τουλάχιστον 250 γρ. Αποκλείουν πολλά τρόφιμα κυρίως αμυλούχα, φρούτα και λαχανικά. Τα μεγάλα ποσά πρωτεΐνης που παρέχουν αυξάνουν το αίσθημα του κορεσμού και προκαλούν απώλεια υγρών από το σώμα στην οποία οφείλεται και η μεγάλη απώλεια βάρους. Επιπλέον, η έλλειψη υδατανθράκων προκαλεί κέτωση, μια μεταβολική διαδικασία που καταστέλλει την όρεξη. Αυτού του τύπου οι δίαιτες έχουν παροδικό αποτέλεσμα ενώ παράλληλα αυξάνουν τον καρδιαγγειακό κίνδυνο λόγω της αυξημένης περιεκτικότητάς τους σε ζωικό λίπος.

Δίαιτες με πολλές φυτικές ίνες και πολύ λίγες θερμίδες: Πρόκειται για τον αντίποδα της προηγούμενης κατηγορίας. Παρέχουν δηλαδή μικρά ποσά πρωτεΐνης αφού στηρίζονται στη μεγάλη κατανάλωση φυτικών τροφίμων. Οι φυτικές ίνες συγκρατούν πολύ νερό κατά την πέψη δημιουργώντας κορεσμό. Επίσης, τρόφιμα με πολλές φυτικές ίνες (ολικής άλεσης, όσπρια, φρούτα, λαχανικά) έχουν λίγες θερμίδες αναλογικά με τον όγκο τους. Έτσι, θεωρητικά τρώει κανείς μεγάλη ποσότητα φαγητού με λίγες θερμίδες και χορταίνει. Παρόλα αυτά, πρόσληψη φυτικών ινών πέρα του φυσιολογικού (25-38 γρ/ ημέρα για τους ενήλικες) μπορεί να προκαλέσει απόφραξη του εντέρου ή και αφυδάτωση αν δεν καταναλώνεται επιπλέον νερό. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν σε μια δίαιτα απώλειας βάρους αλλά χωρίς υπερβολές.

Δίαιτες με βάση την ομάδα αίματος: βασίζονται στην ύπαρξη ενώσεων πρωτεϊνικής φύσης στα τρόφιμα οι οποίες ονομάζονται λεκτίνες και οι οποίες υποτίθεται πως όταν έρθουν σε επαφή με το αίμα μιας συγκεκριμένης ομάδας αίματος προκαλούν την αντίδραση του σώματος και το «μπλοκάρισμα» του μεταβολισμού. Η αλήθεια είναι ότι οι λεκτίνες υπάρχουν σε διάφορα τρόφιμα, όμως απενεργοποιούνται κατά την παρασκευή του φαγητού ενώ μάλιστα το σώμα διαθέτει προσαρμοστικούς μηχανισμούς για την επιβίωση σε ξένες προς αυτό ουσίες. Οι δίαιτες που βασίζονται σε αυτή τη θεωρία καταλήγουν στον αποκλεισμό τροφίμων και για αυτό το λόγο είναι ανεπαρκείς.

Δίαιτες πολύ χαμηλών θερμίδων, μόνο με υγρά: παρέχουν έως 800 θερμίδες την ημέρα υπό τη μορφή υγρών υποκατάστατων γευμάτων. Είναι ιδιαίτερα ελλιπείς και επικίνδυνες. Πρέπει να γίνονται μόνο υπό ιατρική επίβλεψη για συγκεκριμένες παθολογικές καταστάσεις και για μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης έχει αποδειχθεί ότι οδηγούν σε μικρή απώλεια σωματικού λίπους και σε πολύ μεγάλη απώλεια μυϊκής μάζας. Η μη κανονική σύσταση της τροφής δε δίνει τη δυνατότητα εκπαίδευσης του ατόμου σε ένα σωστό τρόπο διατροφής.
Άλλες μέθοδοι «χωρίς δίαιτα»: παθητική γυμναστική με ηλεκτρόδια που «καίνε» το λίπος σε στοχευμένα σημεία του σώματος, κρέμες αδυνατίσματος κ.ά. Η αλήθεια είναι ότι ο λιπώδης ιστός αποτελεί αποθήκη ενέργειας η οποία χρησιμοποιείται από το σώμα όταν υπάρχει ανάγκη (έλλειψη ενέργειας λόγω υποθερμιδικής δίαιτας, αυξημένες ανάγκες λόγω άσκησης). Άλλες μέθοδοι όπως ζελατίνες/ ζώνες αδυνατίσματος κατά τη διάρκεια της άσκησης ώστε να αυξάνεται η εφίδρωση είναι εκτός από ανούσιες και επικίνδυνες. Η απώλεια βάρους είναι ουσιαστικά απώλεια ιδρώτα και το βάρος επανέρχεται άμεσα με τη φυσιολογική ενυδάτωση. Αποτελούν δε επικίνδυνες τακτικές αφού η αφυδάτωση που προκαλείται μπορεί να οδηγήσει σε θερμοπληξία.

Συμπερασματικά, μια μέθοδος απώλειας βάρους πρέπει να σας υποψιάζει όταν:

• Απαιτεί την κατανάλωση συγκεκριμένων τροφίμων με «μαγικές» ιδιότητες
• Απαγορεύει την κατανάλωση συγκεκριμένων τροφίμων ή μιας ολόκληρης ομάδας τροφίμων
• Περιλαμβάνει ασυνήθιστες ποσότητες τροφίμων ή περίεργους συνδυασμούς
• Υπόσχεται γρήγορη απώλεια βάρους
• Ισχυρίζεται ότι δε χρειάζεται σωματική άσκηση

Φαίνεται ότι η προσπάθεια απώλειας βάρους με μια από τις παραπάνω ή και άλλες ανορθόδοξες μεθόδους που κυκλοφορούν σε αφθονία, μπορεί να είναι από απλώς αναποτελεσματική έως και επικίνδυνη για την υγεία. Το βασικότερο τους μειονέκτημα είναι ότι δεν προάγεται η διατροφική αγωγή, η εκμάθηση δηλαδή του σωστού τρόπου χειρισμού της τροφής μέσα από μια ισορροπημένη και σωστά σχεδιασμένη διατροφή απώλειας βάρους. Έτσι, το άτομο δεν καταφέρνει να αλλάξει τις κακές συνήθειες που προκάλεσαν την αύξηση του βάρους και ξαναμπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο αύξησης και μείωσής του από την αρχή, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο την υγεία του. Η απόφαση λοιπόν να χάσει κανείς τα περιττά κιλά του πρέπει να συνοδεύεται από συνειδητή προσπάθεια να αλλάξει τις συνήθειές του μη προσφεύγοντας σε μαγικές και πρόσκαιρες λύσεις.

 

 

Βιβλιογραφία

Du H, Feskens E. Dietary determinants of obesity. Acta Cardiol. 2010 Aug;65(4):377-86.

Sacks FM, Bray GA, Carey VJ et al. Comparison of weight-loss diets with different compositions of fat, protein, andcarbohydrates.  N Engl J Med. 2009 Feb 26;360(9):859-73.,

Χάρη στην ακαταμάχητη και συχνά επιτακτική επιθυμία για αδυνάτισμα, ανθίζουν οι δίαιτες των περιοδικών δημιουργώντας σύγχυση σε πολύ κόσμο με τις «προσωπικές μαρτυρίες αδυνατίσματος» που συνήθως περιλαμβάνουν. Έτσι, συχνά κάποιος που θέλει να χάσει βάρος και μάλιστα γρήγορα, σπεύδει να εξοπλιστεί με όλα τα απαραίτητα «αδυνατιστικά τρόφιμα» ελπίζοντας σε κάποιο βιολογικό θαύμα.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να διαλύσουμε τις λάθος εντυπώσεις, αυτός που «αδυνατίζει» πάντα είναι το άτομο που κάνει μια οργανωμένη προσπάθεια μείωσης του σωματικού του βάρους μέσω σωστής διατροφής και συστηματικής άσκησης. Οι τροφές δεν «αδυνατίζουν» αφού δεν έχουν αδυνατιστικές ιδιότητες. Αυτό που κάνουν κάποιες τροφές είναι ότι περιέχουν συστατικά τα οποία επηρεάζουν μερικούς από τους μηχανισμούς του σώματος για την αυτό-ρύθμιση του σωματικού βάρους. Ας δούμε συνοπτικά, και με επιστημονικά στοιχεία, ποια είναι αυτά και με ποιο τρόπο μπορούν πιθανώς να λειτουργήσουν ως σύμμαχοι στην προσπάθεια μας να ρυθμίσουμε το βάρος μας.

 

«Βιοδραστικά λίπη»

Κάποια είδη από την ομάδα του λίπους έχουν μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια για την επίδρασή τους στο σωματικό βάρος. Συγκεκριμένα, τα πολυακόρεστα και μονοακόρεστα λίπη που συναντώνται σε φυτικά λάδια, ψάρια και ξηρούς καρπούς φαίνεται πως μειώνουν τη δράση ενζύμων που στοχεύουν στη σύνθεση και αποθήκευση λίπους μέσα στα λιποκύτταρα.
Όσο για το CLA (συζευγμένο λινολεϊκό οξύ)- λίπος που συναντάται σε μικρό βαθμό στο γάλα και κάποια είδη κρέατος- το οποίο αποτελεί ένα αρκετά διαφημισμένο συμπλήρωμα διατροφής, παρουσιάζει τις παραπάνω και κάποιες ακόμη δράσεις. Όμως, από ανασκόπηση μελετών του 2012, προκύπτει πως η λήψη του σε συμπλήρωμα δεν παρουσιάζει πειστικά στοιχεία για τη μακροπρόθεσμη αλλαγή στη σύσταση σώματος ενώ ενδεχομένως να επηρεάζει δυσμενώς δείκτες της ρύθμισης του σακχάρου αίματος.

 

Πολυφαινόλες

Πρόκειται για μια μεγάλη ομάδα συστατικών που περιέχονται σε τρόφιμα όπως τσάι, καφέ, σταφύλια, κακάο, κόκκινο κρασί και άλλα φυτικά τρόφιμα. Κάθε υποκατηγορία πολυφαινολών παρουσιάζει μια διαφορετική δράση. Για παράδειγμα, οι «κατεχίνες» που αφθονούν στο πράσινο τσάι αυξάνουν ελαφρώς τη θερμογένεση, τις θερμίδες δηλαδή που «καίει» το σώμα, αν και υπάρχουν ερωτήματα ως προς τη δράση τους σε άτομα διαφορετικής εθνικότητας και ως προς τη δόση που απαιτείται καθημερινά. Άλλη υποκατηγορία πολυφαινολών, οι «σαπωνίνες» που υπάρχουν στη σόγια, εκδηλώνουν την ευεργετική τους δράση μειώνοντας την απορρόφηση του λίπους στο έντερο.

 

Σόγια

Εκτός από την παραπάνω δράση, η σόγια περιέχει μια ακόμη υπο-ομάδα πολυφαινολών, τις «ισοφλαβόνες», ουσίες που παρουσιάζουν δράση παρόμοια με τα οιστρογόνα, ορμόνες που απαντώνται φυσικά στο σώμα. Ερευνητικά δεδομένα σε πειραματόζωα υποστηρίζουν τη δράση τους στην απώλεια βάρους ενώ μελέτες σε ανθρώπους έχουν αντικρουόμενα δεδομένα και εστιάζουν περισσότερο στην πρόληψη που προσφέρουν σε μεταβολικούς παράγοντες και στην αθηροσκλήρωση. Μια ομάδα του πληθυσμού που πιθανώς να επωφεληθεί από την κατανάλωση σόγιας είναι οι εμμηνοπαυσιακές γυναίκες αφού η μείωση των οιστρογόνων σε αυτή τη φάση της ζωής προκαλεί σταδιακή αύξηση του βάρους.

 

Γαλακτοκομικά προϊόντα

Αποτελούν μια από τις πιο καλά μελετημένες ομάδες τροφίμων σχετικά με την επίδρασή τους στο σωματικό βάρος. Η δράση τους οφείλεται στο ασβέστιο το οποίο προκαλεί αποβολή μέρους από το λίπος της τροφής με τα κόπρανα, ενώ παράλληλα μειώνει τη σύνθεση λίπους και αυξάνει τη διάσπασή του μέσα στα κύτταρα. Φυσικά ασβέστιο μπορεί να προσλάβει κανείς και μέσα από φυτικά τρόφιμα (π.χ. ξηροί καρποί) αλλά και μέσα από συμπληρώματα. Φαίνεται όμως ότι το ασβέστιο που προέρχεται από τα γαλακτοκομικά προϊόντα έχει πιο έντονη δράση λόγω της ύπαρξης και άλλων βιοδραστικών ουσιών μέσα σε αυτά. Αρκεί να φτάνει κανείς τη συνιστώμενη για αυτόν ημερήσια πρόσληψη. Πρόσληψη πάνω από αυτή δεν επιφέρει μεγαλύτερο όφελος.

 

Φυτικές ίνες

Περιέχονται στα φρούτα, τα λαχανικά, τα όσπρια και τα προϊόντα ολικής άλεσης. Δημιουργούν ένα φυσιολογικό/ μηχανικό εμπόδιο στην απορρόφηση των θερμίδων από το σώμα αφού αυξάνουν τον όγκο της τροφής στο στομάχι με αποτέλεσμα το άτομο να καταναλώνει μικρότερη ποσότητα φαγητού στο γεύμα ενώ παράλληλα αντικαθιστά άλλα λιπαρά τρόφιμα γλιτώνοντας περιττές θερμίδες.

 

Κλείνοντας, να υπενθυμίσουμε ότι η απώλεια βάρους επιτυγχάνεται πάντα ως αποτέλεσμα του αρνητικού ισοζυγίου ενέργειας, της κατάστασης δηλαδή όπου οι προσλαμβανόμενες θερμίδες από την τροφή είναι λιγότερες σε σχέση με τις θερμίδες που «καίει» το άτομο για τις καθημερινές του δραστηριότητες. Αυτό αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, ενώ όλα τα υπόλοιπα μπορούν να λειτουργήσουν μόνο βοηθητικά και σε μικρό ποσοστό. Μάλιστα η υπερκατανάλωση των παραπάνω τροφίμων μπορεί τελικά να καταλήξει και σε πρόσληψη βάρους αφού ουσιαστικά αυξάνει την πρόσληψη θερμίδων. Για το λόγο αυτό χρειάζεται προσοχή στο πώς ερμηνεύουμε τα πράγματα, πάντα με τη βοήθεια και καθοδήγηση ενός διαιτολόγου.

 

---

Βιβλιογραφία
L. Trigueros , S. Peña , A. V. Ugidos , E. Sayas-Barberá , J. A. Pérez-Álvarez & E. Sendra (2013). Food Ingredients as Anti-Obesity Agents: A Review, Critical Reviews in Food Science and Nutrition, 53:9, 929-942

Onakpoya IJ1, Posadzki PP, Watson LK, Davies LA, Ernst E. The efficacy of long-term conjugated linoleic acid (CLA) supplementation on body composition in overweight and obese individuals: a systematic review and meta-analysis of randomized clinical trials. Eur J Nutr. 2012 Mar; 51(2):127-34.

Hursel R, Viechtbauer W, Westerterp-Plantenga MS. The effects of green tea on weight loss and weight maintenance: a meta-analysis. Int J Obes (Lond). 2009; 33(9):956–61

Dalais, F. S., Ebeling, P. R., Kotsopoulos, D., McGrath, B. P. and Teede, H. J.
(2003). The effects of soy protein containing isoflavones on lipids and indices
of bone resorption in postmenopausal women. Clin. Endocrinol. 58:704–709.

Wu, J., Oka, J., Higuchi, M., Tabata, I., Toda, T., Fujioka, M., Fuku, N., Teramoto,
T., Okuhira, T., Ueno, T., Uchiyama, S., Urata, K., Yamada, K. and
Ishimi, Y. (2006). Cooperative effects of isoflavones and exercise on bone
and lipid metabolism in postmenopausal Japanese women: A randomized
placebo-controlled trial. Metabolism. 55:423–433.